Een ontmoeting die bleef hangen

Terwijl ik lekker in de tuin bezig was, stopte er een man op zijn scootmobiel. We kenden elkaar niet, maar dat veranderde snel. Hij vertelde dat hij nog niet zo lang in ons dorp woonde en het fijn vond om nieuwe mensen te ontmoeten.

Al gauw vertelde hij dat zijn vrouw vorig jaar was overleden. Het was zaterdag precies een jaar geleden. Hij vroeg of ik naast tuinieren ook nog werkte. Toen ik vertelde dat ik afscheidsfotograaf ben, keek hij me even aan, dacht na en zei:

“Oh, wat mooi! Je brengt me op een idee! Maar nee… dat kan nu natuurlijk niet meer. Wat had ik graag een afscheidsalbum gehad…”

Na een korte stilte voegde hij eraan toe:

“Weet je, ik ga het gewoon vertellen hoor meid! Want mensen moeten weten dat afscheidsfotografie bestaat. Ik ben een grote man, met een grote mond, maar met een klein hart.”

En daar stond ik dan. Met m’n handen in de aarde, maar met m’n hart vol van zijn verhaal. ✨

---

Waarom ik dit deel

Zijn woorden raakten me. En eerlijk? Ik hoor ze vaker. Mensen die achteraf zeggen: “Had ik maar foto’s laten maken…”

Op het moment zelf voelt het misschien gek of te zwaar om een fotograaf bij een afscheid te vragen. Maar achteraf zijn het juist die beelden die troost bieden. Foto’s die je laten zien hoe de liefde zichtbaar was, midden in het verlies.

---

Wat afscheidsfotografie écht betekent 📸

Het gaat niet om de pijn alleen. Het gaat om:

– de verbondenheid van familie en vrienden

– de kleine gebaren die zoveel zeggen

– de liefde die voelbaar blijft, juist in een moment van loslaten

Beelden die laten zien: dit was ons, dit was liefde, dit blijft voor altijd.

---

Een zachte uitnodiging

Misschien herken je jezelf in de woorden van deze man. Misschien denk je ook: “Wat had ik dat graag gewild.”

Weet dat het mag. Dat er altijd ruimte is om afscheid ook tastbaar te bewaren. Praat erover met je partner, kinderen of familie. Het maakt een verschil.

Want herinneringen vervagen. Maar foto’s blijven. ✨