De tranen stroomde over mijn wangen om de liefde die ik mocht voelen en de leegte die hij achterliet.

Sommige verhalen raken zo diep dat ze niet alleen worden vastgelegd, maar ook voor altijd worden meedragen.

Vandaag is het een half jaar geleden dat ik op pad ging voor een bijzonder jongetje. Een mannetje dat geliefd was, gewenst was en nog steeds bij ons hoort. Dit is het verhaal dat mij opnieuw liet voelen waarom afscheidsfotografie zoveel betekenis heeft.

Toen mijn telefoon ging en alles veranderde

Precies vandaag is het een half jaar geleden.

Ik weet het nog zó goed. Mijn telefoon ging en de woorden dat het allermooiste mannetje ter wereld was geboren klonken in mijn oren. En ja, dat was hij. Ik pakte mijn tas en ging op pad.

Regelmatig vragen mensen of de emoties op een uitvaart of afscheidsmoment niet te zwaar zijn. Of het mij raakt. Meestal kan ik er goed mee omgaan. Ik ben professioneel aanwezig en tegelijkertijd liefdevol betrokken. Maar die dag was anders. Het was dichtbij. En oh, zo geliefd.

---

Het moment dat het te veel werd

Het mocht niet zo zijn dat we van zijn lach en ondeugendheid mochten genieten. Bij het afscheid ging het redelijk, tot ik zelf afscheid mocht nemen bij zijn grafje.

Ik liep als laatste naar zijn mandje, liet mijn camera zakken en toen kwam het. Het verdriet. De stilte. De tranen.

En dat mocht er zijn. Het moest er zijn.

Na een paar momenten ademen, tilde ik mijn camera weer op. Mijn vertrouwde schild. Ik maakte de laatste foto’s en we verlieten de begraafplaats.

---

De kracht van zijn verhaal

Het was de derde keer dat ik mijn fotografie mocht inzetten voor dit mannetje. En eerlijk… het was veel te weinig. Hoe graag hadden wij hem als vrienden willen zien opgroeien. Hij hoort erbij en dat is nog steeds zo.

Thuis bewerkte ik de foto’s en bundelde ik alles in een prachtig album.

Het complete verhaal van zijn korte zijn:

• het moment van ontmoeten

• het moment van thuis zijn

• het afscheid

Een verhaal dat me elke keer opnieuw raakt.

---

Waarom ik dit toch deel

Om dit zomaar te delen voelt als een drempel. Het is namelijk niet mijn verhaal, maar het hunne.

En toch vertel ik het.

Omdat ik hoop dat ouders die een stil geboren kindje krijgen, weten dat ze bij mij terecht mogen.

Dat ze niet bang hoeven te zijn om te vragen.

Dat ik er ben om hen te dragen, te ondersteunen en hun verhaal vast te houden wanneer zij dat zelf even niet kunnen.

Afscheidsfotografie is intens. Maar ook troostend, liefdevol en ongelooflijk waardevol.

Was het maar zo vanzelfsprekend dat het altijd goed mag gaan.

---

Wil je weten wat ik voor jullie kan betekenen?

Voel je welkom om contact op te nemen.

Ik ben er voor ouders die een stil geboren kindje verliezen, voor gezinnen die een dierbare moeten missen en voor iedereen die een afscheid waardig wil laten vastleggen.

Samen zorgen we dat dit belangrijke verhaal bewaard blijft.